De Cover
Gisteren kreeg ik een mail binnen van Boekscout dat ze met de productie van mijn boek aan de slag zijn gegaan. Ze hebben mij het binnenwerk gestuurd, zodat ik precies kan bekijken hoe mijn boek er straks aan de binnenkant uit komt te zien. De achterkant van het boek met de korte beschrijving waar mijn boek over gaat en een foto van de cover! Ik vind hem zelf zo mooi! Eigenlijk zegt de foto op de cover alles al over hoe ik me al vijf jaar voel na het overlijden van Chantal.
Nu heb ik tot 4 juli de tijd om de laatste fouten uit mijn boek te halen. Binnen 2 minuten lezen zag ik er alweer twee! Vandaag heb ik mezelf dus verplicht om elke zin te ontleden want het moet perfect worden. Ik wil in deze blog iedereen bedanken voor hun promotiemailing en er meteen bij zeggen dat ik er voldoende heb. Het is dus niet nodig om nog e-mails met je toestemming naar mij te sturen. Als het boek op 8 juli verschijnt ga ik een boekpresentatie organiseren. Ik heb al een locatie op het oog. Uiteraard hou ik iedereen op de hoogte via deze blog en Facebook. Een gedeelte van de opbrengst van mijn boek ga ik besteden aan onze stichting SaCha, zodat we nog meer lotgenoten kunnen bereiken en bijeenkomsten kunnen organiseren.
Vandaag dus hard aan het werk om de laatste fouten uit mijn boek te halen. Deze fouten gecorrigeerd terug sturen via de mail naar Boekscout en dan afwachten tot ik mijn eerste boek thuis gestuurd krijg. Ik voel een gezonde spanning en heb heel veel zin om na het verschijnen van mijn boek met de promotie te beginnen. Iedereen mag deze blog dan ook delen!
Hierbij citeer ik een stukje uit: Gevangen in verdriet na zelfdoding, zodat iedereen een beetje een idee krijgt waar mijn boek precies over gaat.
Ook ik ben een denker. Denken denken denken, het stopt nooit bij mij.
Daarom kon ik met Chantal ook zo heerlijk praten. Zij was ook een denker en we gingen héél erg ver in onze gedachten.
We hebben het onderwerp zelfmoord zo'n beetje ontleed.
Alle scenario's hebben we doorlopen, ook hoe het dan daarna zou zijn. Nooit beseffend dat madame het ook écht ging doen. Ze zou mij namelijk NOOIT alleen achter laten hier!
Toch ben ik nog nooit één seconde boos geweest op haar.
Ze was gewoonweg té intelligent en zou deze beslissing nooit genomen hebben als ze had geweten hoe vreselijk de waarheid zou zijn...
In het begin heb ik haar vaak huilend in mijn dromen aangetroffen en altijd was ik weer diegene die haar moest troosten...dat ik echt niet boos was, dat ik haar beslissing kon begrijpen.
Nu komt ze gewoon in mijn dromen zoals ze was toen ze nog leefde, vrolijk, gezellig. Zij heeft rust gevonden aan de overkant...en ik begin het nu ook te voelen!
Wat je schrijft Moeder, over helderziendheid...dat heb je absoluut! Ik kan het uit je woorden halen.
Het loopt alleen even allemaal door elkaar nu. Er is op het moment geen scheidslijn. Dood en leven zijn nu even één.
Met één been sta je nog hier en met het andere been ben je bij je zoon.
Ik voel aan mezelf dat ik nu begin te landen (jij zult dat begrijpen).
Er wordt nog wel aan me getrokken, maar het wordt minder. Waarom weet ik niet, maar het voelt goed. En dat alles dus na twee jaar en vier maanden.
Ik weet nu ook al dat het pas tegen kerst en oud en nieuw weer erger wordt, dus ik 'krijg' vier maanden de tijd om me hierop voor te bereiden.
Stapsgewijs gaan we er komen. Ooit, als ik dood ga, hoop ik voor mijn inzet beloond te worden, en dat ik NOOIT meer terug hoef naar de hel die ze leven noemen.
